Rezydencja w Kamieńcu wzniesiona została na planie prostokąta o wymiarach 75x48 metrów, przy czym jej wysokość równa jest mniej więcej 1/3 długości większego boku. Wybudowano ją niezwykle staranie z kamienia i cegły - elementy kamienne dokładnie na ten cel wyfugowano i oszlifowano, zaś elementy ceglane wykończono cegłą glazurowaną, produkowaną w specjalnie postawionej dla potrzeb budowy cegielni. Gmach pałacu jest dwupiętrowy, flankowany czterema okrągłymi wieżami o wysokości ok. 34 metry, i dwiema dodatkowymi wieżyczkami, umieszczonymi po bokach ryzalitu, na którego środku widnieje duża tarcza herbowa. Dwupiętrowe wieże ozdobione są gzymsem z prostymi blankami, a ponad nimi wznoszą się okrągłe nasady wieżowe, również dwupiętrowe z blankowanym wieńcem na szczytach. Poszczególne skrzydła tworzą prostokątny dziedziniec wewnętrzny otoczony na wysokości parteru otwartymi arkadami. Na dziedzińcu tym wzniesiono kryte, arkadowe przejście łączące dłuższe skrzydła pałacowe: południowo-zachodnie z okazałym portalem i północno-wschodnie, gdzie umieszczono główną klatkę schodową - przejście to podzieliło dziedziniec na dwie równe części o wymiarach 19,5x18 metrów. Główne wejście prowadziło wysokimi schodami, przecinającymi okalający je mur i otwierającymi całość na rozległą dolinę. Kamieniecki zamek, zgodnie z życzeniem fundatorki, utrzymany został w stylu neogotyckim z nawiązaniami do architektury romańskiej i północno-włoskiego gotyku. Zgodnie ze słowami jego twórcy: budynek ten, z narożnymi wieżyczkami, niskimi zabudowaniami za murem i małymi schodkami, mógłby uchodzić za średniowieczny zamek obronny, gdyby nie duże okna, schody zewnętrzne i szerokie tarasy oranżerii, które przybliżają go współczesnym zwyczajom i stylowi życia.

WEJŚCIE DO KAWIARENKI

WIEŻA ZAMKU

Pałac liczył ponad 100 pomieszczeń mieszkalnych o łącznej kubaturze 52000 m3. Funkcję reprezentacyjną pełniło skrzydło południowo-zachodnie, w którym na wysokości dwóch pięter umieszczono Salę Wielką, nawiązującą do Wielkiego Refektarza z Malborka i akcentowaną ryzalitem flankowanym dwiema smukłymi wieżyczkami. Nakryta sklepieniami palmowymi i wyposażona w wysokie ostrołukowe okna sala ta miała niezwykle wystawny charakter - jej wnętrze akcentowały dwa cenne stoły: rzymski i marmurowy, a za oświetlenie posłużyły stylizowane na pająki XVI-wieczne żyrandole. Zarówno tutaj, jak i w innych pomieszczeniach reprezentacyjnych posadzki wykonano z intarsji marmurowych, korytarze, przejścia i pomieszczenia gospodarcze wyłożono kafelkami, natomiast w jadalni oraz w pokojach gościnnych ułożono parkiety ze szlachetnych gatunków drewna. Meble, boazeria i drewniane reliefy posiadały formy nawiązujące do stylu gotyckiego, cechy tego stylu nosiły również wykładziny ścienne i malowane dekoracje sklepieniowe. We wszystkich galeriach i korytarzach ustawiono przedmioty, pochodzące z zasobów Hohenzollernów, wśród których znajdowała się przebogata kolekcja porcelany. Pod względem wyposażenia przepychem wyróżniał się jednak buduar księżniczki - w skład jego inwentarza wchodziły bowiem naczynia i akcesoria toaletowe wykonane ze szczerego złota, a także piękny stół, będący niegdyś własnością cesarza Napoleona Bonaparte, odsprzedany później przez niego ojcu Marianny, królowi holenderskiemu. Cały obiekt stanowił zresztą okazałą galerię rzeźby i obrazów, jak na siedzibę obrzydliwie bogatych burżujów przystało.

PAŁACOWE WNĘTRZA — PO PRAWEJ SALA WIELKA

Na zewnątrz pałac otoczono prostokątnym w zarysie murem o długości 419 metrów, wzdłuż którego po stronie północno-zachodniej usytuowano wozownie, a po stronie południowo-wschodniej stajnie. Oprócz gmachu głównego i niezbędnego zaplecza w skład rezydencji wchodziło bogate, wielopoziomowe założenie parkowo-ogrodowe (150 ha) z ciągiem tarasów, fontann i pergoli, ozdobionych utrzymanymi w stylu neoklasycystycznym rzeźbami, ławkami i wykutymi z białego marmuru balustradami, a także liczne obiekty towarzyszące: oczka wodne, basen kąpielowy, malownicze groty oraz mauzoleum w głębi parku. Podobno w podziemiach budowli znajdują się nie do końca zbadane korytarze.

TYLNE WEJŚCIE OD TZW. STRONY GÓRSKIEJ ORAZ KURTYNA PÓŁNOCNA MURÓW ZEWNĘTRZNYCH